Τετάρτη, 08 Φεβρουαρίου 2023 16:45

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών επικεντρώνεται στην αρμονική συμβίωση δύο αντικρουόμενων δυνάμεων της περιοχής.
Από τη μία, η αδιαπέραστη και συνεχής μάζα της πόλης και από την άλλη το περίκλειστο άλσος της Ακαδημίας Πλάτωνος με τις αρχαιολογικές ανασκαφές. Το κτιριολογικό πρόγραμμα του μουσείου προϋποθέτει την κατασκευή ενός ευμεγέθους κτιριακού όγκου
που θα επιβληθεί στο άλσος, περιορίζοντας την επιφάνεια του πολύτιμου δημόσιου χώρου. Αντ’ αυτού η πλειοψηφία της επιφάνειας του μουσείου αναπτύσσεται υπογείως και επηρεάζει τοπικά το έδαφος, δημιουργώντας ομαλές εξάρσεις και σκάμματα που ενισχύουν την οριζόντια τοπογραφία. Το μουσείο συνδιαλέγεται με το υπάρχον πεδίο και μετασχηματίζεται αρμονικά σε ένα κτίριο-έδαφος.

Η αρχιτεκτονική προσέγγιση υποστηρίζει την καινοτομία του συγκεκριμένου μουσείου καθώς δίνει έμφαση στην τοπογραφία, την πολεοδομία και τη δημόσια αρχαιολογία, αφού ενσωματώνει δημιουργικά τόσο τους άξονες του τοπίου, όσο και την πολεοδομία της πόλης, ενώ αγκαλιάζει αφενός τα αρχαιολογικά ευρήματα εντός του χώρου, αφετέρου τη σχέση ανοικτού και κλειστού, δημόσιου και ιδιωτικού.
Η πόλη και το άλσος αλληλοεπιδρούν στο κέντρο του οικοπέδου δημιουργώντας έναν κόμβο στροβιλοειδούς κίνησης που δρα ως κεντρομόλος και ταυτόχρονα ως φυγόκεντρος δύναμη ροών και δραστηριοτήτων. Η πολική χάραξη δημιουργεί ένα ορθογωνικό ρήγμα στο κέντρο όπου τεμαχίζει τον χώρο σε τέσσερις διακριτές πτέρυγες. Τα δώματα αναδύονται από το έδαφος, εμφανίζοντας επικλινείς, βατές επιφάνειες, επεκτείνοντας την υπάρχουσα φυτεμένη επιφάνεια του άλσους ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν άνετες συνθήκες φυσικού φωτισμού και αερισμού, στους επισκέπτες και στους εργαζόμενους. Η καθαρότητα και η ευελιξία των εκθεσιακών χώρων αναγνωρίζει
τη βασική αρχή ότι η πόλη είναι ζωντανός οργανισμός, ο οποίος μεταλλάσσεται διαρκώς. Η εναλλαγή κλειστών και ανοικτών χώρων, η δυνατότητα θέασης του εσωτερικού του μουσείου από διαφορετικές οπτικές και σε διαφορετικό βαθμό αποσκοπούν στη δημιουργία μιας σχέσης οικειότητας μεταξύ μουσείου και επισκέπτη που θα οδηγήσει ακόμη και μη επισκέπτες να αισθανθούν την άνεση να διαβούν τις πόρτες του μουσείου ή να μετάσχουν των μηνυμάτων του.

Η πρόταση δίνει έμφαση στον σχεδιασμό ενός δημοσίου χώρου που συμπεριλαμβάνει το μουσείο, τις αρχαιολογικές ανασκαφές και χώρους αναψυχής και άθλησης, ενθαρρύνοντας την συμμετοχικότητα. Ο αρχές σχεδιασμού του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου προβάλλουν το όραμα της Αθήνας του μέλλοντος. Μιας πόλης που σχετίζει τις κτιριακές υποδομές με το φυσικό έδαφος και το τοπίο, μιας πόλης που σέβεται, αναδεικνύει και συνυπάρχει αρμονικά με την φύση και την ιστορία της, λαμβάνοντας υπόψιν όλους τους πολίτες της.
Published in PROJECTS
Το έργο έχει ως στόχο την αναζωογόνηση της περιοχής και την προσέλκυση νέων στον αθλητισμό, σε ένα περιβάλλον που εμπνέει την ομαδικότητα, το παιχνίδι και την ορατότητα των ξεχωριστών ταλέντων των νέων. Το κτιριολογικό πρόγραμμα περιλαμβάνει γήπεδο μπάσκετ, γυμναστήριο, πισίνα, αποδυτήρια και υπαίθρια διαμορφωση beach volley.
Το αθλητικό κέντρο αντιμετωπίζεται σαν ένα σώμα που πάλλεται και μεταμορφώνεται μέσω των παραμέτρων του κτιριολογικού προγράμματος και της εμπειρίας στο χώρο. Η προοπτική μελλοντικής επέκτασης των γηπέδων του μπάσκετ μας οδηγεί στην αποκόλληση του όγκου των γηπέδων και στην άρθρωση του με το υπόλοιπο κτίριο μέσω ενός γυάλινου κουτιού. Η διαμπερότητα των κινήσεων και προσβάσεων αλληλεπιδρούν με το κτίριο μέσω διαμόρφωσης, μετατόπισης και υπερύψωσης των όγκων, προσδίδοντας στο κτίριο το παιχνίδισμα και τον παλμό ενός σώματος σε κίνηση. Αυτός ο παιγνιώδης παλμός ανταποκρίνεται στην συνολική αντιμέτωπιση του σχεδιασμού, είτε αφορά στην κάτοψη, είτε στην ογκοπλασία, είτε στην όψη.
Η εξωτερίκευση της αθλητικής δραστηριότητας αποτελεί έναν τρόπο διάδοσης των αρετών του αθλητισμού και ενίσχυσης της κοινωνικότητας. Ο σχεδιασμός του κτιρίου είναι τέτοιος ώστε να αναδεικνύεται ο κάθε ένας ατομικά αλλά και συγχρόνως να νιώθει μέλος μιας ευρύτερης ομάδας. Οι δραστηριότητες και η πολλαπλή ορατότητα τους προσδίδουν στο κτίριο ζωντάνια, ενισχύοντας και την απόδοση των αθλητών.
Published in PROJECTS

Η πρόταση μας για τον σχεδιασμό μουσείου εναλίων αρχαιοτήτων στο κτίριο του Σιλό στον Πειραιά επικεντρώνεται στην χωροθέτηση του μουσείου τόσο στο εσωτερικό του υπάρχοντος κτιρίου όσο και έξω από αυτό, έτσι ώστε η γεωμετρία του νέου κτιρίου να αποτελεί φυσική συνέχεια του υπάρχοντος - χωρική μεταφορά του παλιού στο μέλλον. Στο εσωτερικό βρίσκουμε μικρές αίθουσες και χώρους που δεν αλλοιώνουν τον φέροντα οργανισμό του Σιλό. Στην περιοχή έξω από το Σιλό βρίσκουμε όλες τις μεγάλες αίθουσες και τα καράβια. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται η ουσιαστική διατήρηση του Σιλό, τόσο ως προς τη λειτουργική μνήμη, όσο και ως προς το κόστος κατασκευής.

Η επιμήκης ανάπτυξη του μουσείου βοηθά στην απρόσκοπτη κυκλοφορία των επισκεπτών χωρίς μηχανικά μέσα. Με αυτό τον τρόπο οι εκθεσιακοί χώροι είναι προσβάσιμοι μέσω ήπιων κεκλιμένων ραμπών που ενισχύουν την περιπατητική εμπειρία. Επιπλέον, οι χρονοκάψουλες των καραβιών συνδέονται μεταξύ τους με γυάλινους διαδρόμους από τους οποίους έχουμε πανοραμική θέα προς το λιμάνι και τα σύγχρονα καράβια. Έτσι, το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν διαμορφώνοντας έναν διάλογο μοναδικό για την μουσειολογική εμπειρία. Όλα φιλοξενούνται κάτω από μια οριζόντια πλάκα που συμβολίζει το επίπεδο της θάλασσας. Τα εκθέματα βρίσκονται κάτω από την χωρική μεταφορά του πυθμένα, όπως ακριβώς και στο φυσικό περιβάλλον όπου βρέθηκαν. Τέλος, το μουσείο φτάνει μέχρι την άκρη της προβλήτας, ενισχύοντας την θεματική του σχέση με την θάλασσα, ενώ είναι ορατό πλέον από όλο το λιμάνι, αποτελώντας σημαντικό πόλο έλξης για τους ταξιδιώτες.

Published in PROJECTS
Τετάρτη, 08 Ιανουαρίου 2020 14:04

"ΓΗΠΕΔΟ ΖΩΗΣ" ΑΜΚΕ

 Το «Γήπεδο Ζωής» είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός του οποίου αποστολή αποτελεί η δημιουργία ενός κέντρου όπου παιδιά και νέοι, θα συμμετέχουν σε αθλητικά, πολιτιστικά, και ακαδημαϊκά προγράμματα, τα οποία θα τα βοηθήσουν να αναπτύξουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες ανακαλύπτοντας παράλληλα την κλίση και τις δεξιότητές τους. Το έργο υλοποιείται με τη δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Αφετηρία της σκέψης μας για το κτίριο αποτέλεσαν τρεις εντελώς διαφορετικοί τόποι: η αλάνα, ο προαύλιος χώρος του σχολείου και η παραδοσιακή αυλή του συνοικιακού αθηναϊκού σπιτιού. Η ξέγνοιαστη δημιουργική ελευθερία της αλάνας, η οργανωμένη εκπαιδευτική μεθοδολογία του σχολικού προαυλίου και η προστασία και εσωτερικότητα της αυλής του οικογενειακού σπιτιού, αποτελούν βασικό κομμάτι της χωρικής εμπειρίας, κατά την οποία το παιδί μεγαλώνει και διαμορφώνεται. Οι τρεις αυτοί τόποι, αποτελούν τη φυσική μετάβαση από τον προστατευμένο χώρο του παιδικού μικρόκοσμου, στην περιπετειώδη πραγματικότητα της ζωής.
Η αντίληψη των παιδιών για τον χώρο, απαιτεί την δημιουργία μικρής κλίμακας κατασκευών, οι οποίες θα συνάδουν με την ηλικία τους και επίσης θα αποτρέπουν την «έκθεση» προς τις μεσοτοιχίες των παρακείμενων βιομηχανικών κτιρίων, δημιουργώντας έναν προστατευμένο και φιλόξενο περιβάλλον. Έτσι προτείνεται η οριζόντια ανάπτυξη του κτιρίου προς όλο σχεδόν τον ωφέλιμο χώρο του οικοπέδου και ταυτόχρονα η διάτρησή του σε διάφορα σημεία διαμορφώνοντας εκτεταμένα εσωτερικά κενά, μεγάλα εσωτερικά αίθρια, τα οποία θα επιτρέπουν τον φωτισμό και την λειτουργική ενοποίηση όλων των επιπέδων του κτιρίου. Αυτοί οι υπαίθριοι κενοί χώροι αποτελούν την επανερμηνεία της αλάνας, του αύλειου χώρου του σχολείου και της αυλής στο παραδοσιακό συνοικιακό αθηναϊκό σπίτι. Με αυτό τον συμβολικό τρόπο εγγράφεται στο κτίριο η χωρική εμπειρία του αστικού αθηναϊκού τοπίου των τελευταίων ετών και η μετάβαση του παιδιού από το σπίτι, στο σχολείο και τέλος στη πόλη.
Βασικός στόχος της πρότασής μας είναι η δημιουργία ενός χώρου κοινωνικής συναναστροφής όπου οι μαθητές θα μπορούν να συναντιούνται, να αθλούνται και να χαλαρώνουν. Στο χώρο αυτό, ο νέος, μέσα από την προσωπική ενδοσκόπηση, θα μπορεί να εξερευνήσει τον εσωτερικό του κόσμο, «το κρυφό του δωμάτιο», και να αποκτήσει τα κατάλληλα εφόδια για να ανακαλύψει το ταλέντο του και να κατακτήσει το μέλλον του.

 

Published in PROJECTS
Τετάρτη, 09 Μαϊος 2018 10:21

Ι.Ε.Κ ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Η πρόταση αφορά στην επανάχρηση και ειδικότερα στην ενεργοποίηση ενός πρώην σχολείου το οποίο εντάσσεται σε μία ζώνη του αστικού ιστού της Λάρισας με ιδιαίτερη πολιτιστική σημασία, που περιλαμβάνει θέατρο και σχολικά συγκροτήματα. Το υπάρχον κτίριο αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αρχιτεκτονικής παραγωγής δημοσίων κτιρίων ρυθμιστικών θεσμών (σχολεία, νοσοκομεία, φυλακές) του 20ου αιώνα ακολουθώντας τη μορφολογία μιας συμπαγούς και εσωστρεφούς δομής η οποία οργανώνεται και κορυφώνεται γύρω από μια εσωτερική, περίκλειστη αυλή.
Αποφεύγοντας την πρακτική μιας λογικής «tabula rasa» ή της αποδόμησης, επιχειρείται η προσέγγιση του κτιρίου στη λογική του παλίμψηστου, διατηρώντας και αναδεικνύοντας τα υπάρχοντα στοιχεία του στο σύνολό τους. Κύριο στόχο προς επίτευξη αποτελεί η έννοια της «εξωστρέφειας», με εργαλεία πραγμάτωσής της δυο βασικές χειρονομίες: (α) τη διαχείριση των ορίων του κτιρίου προς το δρόμο και την πόλη και (β) την ενεργοποίηση του εσωτερικού αιθρίου.

Μια «έκρηξη» προς τα εντός:
Το αίθριο, παρόλο που βρίσκεται στην καρδιά του κτιρίου, ενοποιείται με το δημόσιο χώρο, τόσο οπτικά όσο και κυριολεκτικά. Η είσοδος του κτιρίου καθώς και οι χώροι υποδοχής και αναμονής χωροθετούνται στη νοητή προέκταση του αιθρίου και σχεδιάζονται ως συνέχειά του, καταρρίπτοντας τον μέχρι πρότινος «hortus conclusus» χαρακτήρα και επιτρέποντας την κίνηση από και προς αυτό. Το εξωτερικό όριο διαρρηγνύεται και μέσω της διάνοιξης παραθύρων περιμετρικά του ισογείου έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί χώροι να έχουν οπτική επαφή με το δημόσιο χώρο.

Μια «έκρηξη» προς τα εκτός:
Η προσθήκη κατακόρυφων αρχιτεκτονικών στοιχείων στις όψεις εντάσσει ομαλά το κτίριο στην υπάρχουσα αστική ρυθμολογία. Ταυτόχρονα, προκαλεί τη γεωμετρική οικειοποίηση του χώρου τόσο από τους χρήστες και του κτιρίου όσο και από τους εξωτερικούς παρατηρητές, δίνοντας έμφαση στις έννοιες της στάσης και της κίνησης και ενθαρρύνοντας το διάλογο με την πόλη.
Συνοψίζοντας, με την αναδιάρθρωση των εσωτερικών χώρων και τη διαμόρφωση των όψεων του υπάρχοντος κτιρίου διαμορφώνεται ένα σύγχρονο εκπαιδευτήριο, προτείνοντας έναν τρόπο επανανάγνωσης του παρόντος μέσω του παρελθόντος.
Published in PROJECTS
Παρασκευή, 27 Απριλίου 2018 15:46

ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ

Στους πρόποδες του Παρνασσού, μια πατρική κατοικία αναβιώνει ιστορίες δεκαετιών. Πετρόχτιστη, σκοτεινή και καθόλα μυστηριώδης επαναφέρει βιώματα και μνήμες. Το παρόν χτίσμα, έφερε για χρόνια την ιδιότητα του Κρατικού Μονοπωλίου, με τη μορφή που υπήρχε στην Ελλάδα τέσσερις δεκαετίες πριν. Δεκάδες έμποροι έφταναν καθημερινά εκεί για να προμηθευτούν οινόπνευμα, σπίρτα, πετρέλαιο, τραπουλόχαρτα, αλάτι.
Σήμερα, έπειτα από σαράντα χρόνια, το οίκημα αλλάζει χρήση, παίρνοντας τη μορφή μιας κατοικίας – μουσείου το οποίο καλείται να καλύψει ταυτόχρονα ανάγκες διημέρευσης, αλλά και έκθεσης συλλεκτικών αντικειμένων. Με τον τρόπο αυτόν, το «Μονοπώλιο» αναβιώνεται ως τόπος θύμησης. Διάστικτος από ιδιότητες, στοιχειωμένος από συνειρμούς, ασυνείδητα πάντοτε ενεργός. Εγγεγραμμένος σε ανθρώπινες αναμνήσεις, γίνεται ξανά κατώφλι εμπειριών.
Ο χώρος αποκτά κλίμακα, σημασίες και ετερογένεια μέσα από τη θυμική και τη συναισθηματική μέριμνα του νέου χρήστη. Ο ίδιος αναφέρεται σε μια πράξη εμπειρική, σε ένα συνεχές παιχνίδι νοηματοδοτήσεων. Τα πάντα αντανακλούν μια ανθρώπινη εικόνα. Όλα μιλούν σε εκείνον, για εκείνον. Το τοπίο του είναι ζωντανό. Η εν λόγω αρχιτεκτονική μεταφορά υλοποιείται μέσω ενός κεντρικού συνθετικού στοιχείου, αυτού της ξύλινης προθήκης. Εκείνη φέρει τα κειμήλια του μονοπωλίου, μα και δεκάδες άλλα μοναδικά έργα τέχνης. Η ξύλινη αυτοφερόμενη κατασκευή, τοποθετείται πάνω σε μια σύγχρονη στέρεη βάση. Η φόρμα του συμπαγούς βάθρου μεταβάλλεται στις τρεις διαστάσεις καθόλο το μήκος της κατοικίας. Τα δύο στοιχεία λειτουργούν ως ένα σύστημα ετεροχρονικών αναφορών, απευθυνόμενα τόσο στην ιστορία του κτίσματος, όσο και στον τρόπο με τον οποίο ο νέος του χρήστης καλείται να οικειοποιηθεί τον χώρο. Το βλέμμα κατευθύνεται από τα αντικείμενα και το μυστηριακό φως. Η αφή ψηλαφίζει την ύλη. Το δέρμα διαβάζει το βάρος, την πυκνότητα, τη θερμοκρασία. Η οπτική και απτική αίσθηση καθορίζουν την ένταση της εμπειρίας. Χάρη σε αυτές γίνεται αντιληπτή η σύσταση και η αδρότητα των στοιχείων του χώρου. Τα φυσικά υλικά προδίδουν την ηλικία, εξιστορούν μια καταγωγή καθώς και τον τρόπο με τον οποίο σμιλεύθηκαν. Οι πατίνες της φθοράς σκιαγραφούν το πέρασμα ετών. Τα χρώματα, οι υφές, πλάθουν μια ετεροτοπία ιδιαίτερη, δίνοντας αφορμές για μια ξεχωριστή μορφή κατοίκησης, με όρους μνήμης και αναπόλησης. Με γνώμονα τη σωματική, οπτική και νοητική κίνηση στα επί μέρους τμήματα του κτίσματος, ο σχεδιασμός στοχεύει σε μια συνολική βιωματική εμπειρία, άμεσα συσχετισμένη με τον χρόνο και την ανάμνηση.
Published in PROJECTS
Πέμπτη, 26 Απριλίου 2018 16:33

ART INSTALLATION ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η διαµόρφωση του αιθρίου αποτελείται από 105 ασηµένια συρµατόσχοινα, τα οποία καταλαµβάνουν το χώρο του αιθρίου ως δέσµη που καθορίζει την είσοδο του κτιρίου. Το υλικό του συρµατόσχοινου αντανακλά το φυσικό φως λούζοντας µε ένα χρυσαφί χρώµα το αίθριο και τους χώρους γύρω του. Εκτός του φυσικού φωτισµού που διαχέεται µέσα από το πλέγµα των σχοινιών, επιπλέον φωτισµός τοποθετείται σε όλο το ύψος του αιθρίου, δηµιουργώντας ένα πλούσιο οπτικό σύνολο, ορατό από όλους τους ορόφους. Στο δάπεδο του αιθρίου προτείνουµε την τοποθέτηση ενός κεκλιµένου επιπέδου επενδεδυµένου µε καθρέφτη που αφενός καθιστά ορατό το σύνολο της κατασκευής και αφετέρου εντείνει τη δυναµική της διαµόρφωσης. Η διαµόρφωση αναπτύσσεται σε όλο το ύψος του αιθρίου, δηµιουργώντας διαφορετικές κι εναλλασσόµενες κάθε φορά οπτικές προς το αίθριο. Ο καθρέφτης στο δάπεδο του αιθρίου εµπλουτίζει µε αντανακλάσεις την εµπειρία του χώρου δηµιουργώντας την αίσθηση µεγαλύτερου κενού.
Published in PROJECTS
Πέμπτη, 29 Σεπτεμβρίου 2016 17:17

ΘΕΣΣΑΛΙΚΟ Ι.Ε.Κ. ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ

Η πρόταση διαμορφώνεται γύρω από τρεις βασικές έννοιες: πτύχωση, κίνηση, όριο. Αρχικά το κτίριο νοείται ως ένα συνεχές μόρφωμα ικανό να συμπεριλάβει τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες στη σύγχρονη εποχή των εφήμερων γεγονότων. Βασικό εργαλείο αυτής της μορφικής μεταφοράς αποτελεί η πτύχωση. Πρόκειται για ένα ενοποιητικό εργαλείο το οποίο υλοποιείται τόσο από οριζόντιες πλάκες, όσο και από κατακόρυφες επιφάνειες. Έπειτα το έντονα γραμμικό κέλυφος, κατά μήκος της οδού Παλαιολόγου, τονίζει τη διαρκή κίνηση γεγονός που εντείνεται από την επιμήκη γεωμετρία του οικοπέδου. Έτσι οι χωρικές σχέσεις που κατασκευάζονται μπορούν να περιγραφούν ως η δομή που περιορίζει και διαμορφώνει μια απειρία πιθανών κινήσεων. Τέλος το κτίριο διαμορφώνεται ως δομημένο όριο του αστικού ιστού με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Το ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το τόσο «τεχνικό» όριο, βρίσκουμε ένα πολύ ιδιαίτερο φυτικό σχηματισμό υψηλών πεύκων που διαμορφώνουν τελικά ένα «φυσικό» όριο. Ένα όριο το οποίο δεν αποτελεί τέλος αλλά τη μετάβαση από το υλικό στο φυσικό και συμμετέχει ενεργά στη σύνθεση.
Published in PROJECTS
Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 2014 16:46

ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΓΩ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

Πρόκειται για ένα μουσείο που καλείται να στεγάσει το ανακατασκευασμένο ομοίωμα του μυθικού πλοίου και να παρουσιάσει το ταξίδι του, με πλήρωμα τους Αργοναύτες. Το κτίριο μπορεί να περιληφθεί σε ένα παγκόσμιο δίκτυο εμπειρίας που χαρακτηρίζεται από την ρευστότητα, την διακύμανση και την μεταβλητότητα, από χαρακτηριστικά δηλαδή που υποστηρίζουν οι ιδιότητες της ψηφιακής τεχνολογίας και συμβολίζουν την υπέρβαση των ορίων. Ο μύθος διαδραματίζεται στη λεκάνη της Μεσογείου, ανάμεσα στις τρεις Ηπείρους: την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Οι τρεις δακτύλιοι που συμβολίζουν τις διαφορετικές Ηπείρους μεταφέρονται χωρικά στη νέα κατασκευή του Μουσείου, με κοινό σημείο αναφοράς την Αργώ. Η δομή του καραβιού και οι συμβολισμοί του αποτελούν αφετηρία των χωρικών μεταφορών. Το σχήμα του πανιού αποτελεί γενεσιουργό γεωμετρία για τη χωρική υλοποίηση των δακτυλίων. Οι τρεις λευκοί δακτύλιοι αλληλεπιδρούν μεταξύ τους διαμορφώνοντας πλήρη και κενά και ορίζοντας τελικά το περίγραμμα. Η ναυσιπλοΐα της εποχής ήταν άμεσα εξαρτημένη, από τη διεύθυνση και την ένταση των ρευμάτων που επικρατούσαν στη θάλασσα. Έτσι ορίζονταν πορείες ταξιδιού. Το ίχνος της διαδρομής προκύπτει από το συσχετισμό διαδοχικών ρευμάτων και από την περιέλιξη ανάμεσα στη στεριά. Το σκαρί ορίζει τη διατομή η οποία καθώς αναπτύσσεται πάνω στη συνεχή γραμμή των ρευμάτων, δημιουργεί τις επιμέρους βασικές ενότητες του μουσείου. Ο επισκέπτης κινείται μέσα στο μουσείο ακολουθώντας την ξύλινη κατασκευή, σαν τον σύγχρονο Αργοναύτη στο κατάστρωμα της Αργούς. 
Με αφετηρία λοιπόν την περιοχή της εισόδου, δημιουργείται μια συνεχής πορεία ραμπών, που ξεκινάει από την περιοχή των πληροφοριών στο κεντρικό foyer και αφού περιελιχθεί ανάμεσα από όλες τις επιμέρους εκθεσιακές ενότητες, επανέρχεται σε αυτή. Η κάθοδος προς τον χώρο της Αργούς αποτελεί μια διαρκώς μεταβαλλόμενη εμπειρία, τόσο με τις επιμέρους θεματικές ενότητες, όσο και με την ίδια την Αργώ. Ο επισκέπτης, σαν σύγχρονος Αργοναύτης, κινείται σε ένα υψηλότερο επίπεδο σε σχέση με την Αργώ όπου το σκούρο ξύλινο δάπεδο, τον μεταφέρει στο κατάστρωμα του μυθικού πλοίου. Συνεχίζει την πορεία προς την αίθουσα που περιγράφονται οι ναυπηγικές μέθοδοι της εποχής, αφού έχει δοκιμάσει να κωπηλατήσει στην κατασκευή με τα κουπιά. Φτάσαμε πλέον στο επίπεδο της Αργούς. Εκεί βρίσκεται ο διαδραστικός πίνακας επεξήγησης των αστερισμών βάσει των οποίων προσανατολίζονταν οι Αργοναύτες. Ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα, φωτίζοντας τους αστερισμούς, να τους εντοπίζει στην οροφή και να προσανατολίζεται. Στο κατώτερο επίπεδο του μουσείου κινούμαστε συνεπίπεδα με την αβαθή επιφάνεια νερού που προσομοιάζει την απέραντη θάλασσα στην οποία ταξίδευε η Αργώ. Σημαντικό στοιχείο του χώρου αποτελεί το ειδικό υάλινο πέτασμα που συμβολίζει την υπέρβαση του ορίου που πέτυχαν οι Αργοναύτες, περνώντας συμβολικά τις Συμπληγάδες Πέτρες και αντικρύζοντας για πρώτη φορά το άπειρο του ωκεανού.
Published in PROJECTS
Παρασκευή, 14 Νοεμβρίου 2014 16:20

ΜΝΗΜΕΙΑΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ΣΤΟ ΜΑΡΙ

Ζητούμενο της πρότασης είναι η απονομή φόρου τιμής στους δεκατρείς νεκρούς της έκρηξης στη Ναυτική Βάση. H ανάγκη σύνδεσης της εισόδου του στρατοπέδου με την περιοχή της καταστροφής αποτελεί πρωταρχικό αντικείμενο σχεδιασμού. Στη συνέχεια η γραμμική σύνδεση εμπλουτίζεται από τα χαρακτηριστικά του τοπίου, τα ίχνη της μνήμης και μεταβάλλεται. Η περιοχή των δεκατριών αφιερωμάτων επιδρά επάνω στον γραμμικό άξονα και τον μεταβάλλει. Η υδατοδεξαμενή που επιβίωσε της καταστροφής και η τοπιογραφία της περιοχής καθορίζουν τις επιμέρους μεταβολές. Η χρονική ασυνέχεια που προκλήθηκε από την καταστροφική έκρηξη, αποτυπώνεται στο τοπίο ως μία ρηγμάτωση του εδάφους. Τα όρια του ρήγματος διασπώνται και ολισθαίνουν μεταξύ τους δημιουργώντας ασυνέχειες που καθορίζονται από τα σημεία ενδιαφέροντος του τοπίου. Η πρόταση μας εκλαμβάνει τον χώρο καταστροφής ως μνημείο προσπαθώντας να εμπλουτίσει την εμπειρία του επισκέπτη με αισθήσεις που οξύνουν τα συναισθήματα. Μια κλιμακούμενη πορεία δράματος η οποία καταλήγει στο χώρο της θυσίας μέσω του τραυματισμένου τοπίου. Το νερό εντάχθηκε στην πρόταση μας σαν βασική αναφορά στους ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους εκεί. Οι δεκατρείς σωλήνες έχουν σαφή συμβολισμό τον αριθμό των ανθρώπων αυτών αλλά και την προσπάθεια τους να αποτρέψουν την έκρηξη. Η κλίση των σωλήνων αναδεικνύει την υπεράνθρωπη αυτή προσπάθεια.
Ο επισκέπτης μπορεί μέσω της διαδρομής να κινηθεί ανάμεσα στους σωλήνες. Έτσι νοιώθει ότι βρίσκεται ανάμεσα στους ήρωες συμμετέχοντας με αυτόν τον τρόπο στη θυσία τους. Για πρώτη φορά η κατασκευή που προτείνουμε στεγάζεται προκειμένου να μας μεταφέρει σε έναν άλλο πιο σκοτεινό κόσμο. Μια καθοδική πορεία μας μεταφέρει από το φως στο σκοτάδι. Στο τέλος της πορείας και αφού έχουμε ανασηκωθεί από το έδαφος μας αποκαλύπτεται ο κρατήρας, το σημείο της καταστροφής. Έχοντας πανοραμική θέα προς την περιοχή, το βλέμμα από τον κρατήρα ταξιδεύει προς το απέραντο της θάλασσας μέχρι τον ορίζοντα, γεμίζοντας αισιοδοξία ότι οι άνθρωποι έχοντας διδαχθεί από τα λάθη τους δεν θα επιτρέψουν να ξαναγίνει μια τέτοια καταστροφή.
Published in PROJECTS
Σελίδα 1 από 2